ភាសា

១. លក្ខណ:ដូចគ្នា

• កកើតចេញពីមនុស្ស ។
• ប្រើជាសញ្ញាសំគាល់ក្នុងការទាក់ទងគ្នា។
• ប្រើជាមធ្យោបាយសំរាប់លាតត្រដាងមនោសញ្ចេតនា គំនិត អារម្មណ៍ក្នុងទំនាក់ទំនង ការរាប់អានជាដើម ។
• ផ្សារភ្ជាប់ជីវិតសង្គម និង មនុស្ស។
• ជាអ្នកបំរើ និង ឆ្លុះបញ្ចាំងសង្គមតាមជំនាន់ និងសម័យកាលនីមួយៗ ។
• មិនរើសអើង ឬ បែងចែងវណ្ណ: ឬ ឋាន:ក្នុងការបំរើមនុស្សណាម្នាក់ឡើយជាដើម។

២. លក្ខណ:ខុសគ្នា

ក. ផ្នែកភាសា

• យកសំលេងនិយាយជាសញ្ញា
• បង្ហាញឱ្យឃើញពីវិធីឱ្យបានត្រឹមត្រូវតាមក្បួនខ្នាត និង បញ្ចេញសំលេងឱ្យមានវគ្គឃ្លា
• អាចនិយាយឱ្យគេបានដឹង ឬ លឺតាមការនិយាយដោយគ្មានអ្វីជាអំណះអំណាង
• មនុស្សអាចនិយាយបានមិនបាច់រៀនតាមសាលារៀនឬវត្តអារាមទេគឹសង្គមជាអ្នកបង្ហាត់បង្រៀន

ខ. ផ្នែកអក្សរសាស្រ្ត

• យកគំនូរ អក្សរជាសញ្ញា
• បង្កើតឱ្យមានក្បួន ច្បាប់ និង វិធីប្រើប្រាស់គំនូសនោះឱ្យបានត្រឹមត្រូវ
• អក្សរសាស្រ្តគឺជាអ្នកអាចរក្សាររាល់សំដី (ភាសា) ឱ្យបានយូអង្វែង ពីសម័យកាលមួយទៅ សម័យកាលមួយទៀតដោយមិនចាំបាច់ត្រូវការជួបសំភាសគ្នាផ្ទាល់
• ត្រូវទៅសិក្សារៀនសូត្រតាមសាលា ឬ វត្តអារាម ទើបអាចមានចំណេះដឹង។

ភាសា គីជាពាក្យសំដីដែលមនុស្ស ឬ សត្វនិយាយជាសំឡេងចេញមកក្រៅ ឬ អាចនិយាយបានថា ភាសាជាឧបករណ៍ម្យ៉ាងដែលមនុស្សប្រើជាមធ្យោបាយ ដើម្បីធ្វើការលាតត្រដាងមនោសញ្ចេតនា គំនិត អារម្មណ៍ក្នុងទំនាក់ទំនង ការរាប់អាន ពិភាក្សាប្តូរយោបល់ ព្រមទាំងផ្តល់បទពិសោធ ចំណេះដឹងឱ្យគ្នាទៅវិញទោមក។ ជាការពិតណាស់ ភាសា អាចជាបាតុភូតដែលត្រូវតែកើតមានឡើង នៅក្នុងសង្គម ដើម្បីបង្ហាញមនោសញ្ចេតនា បទពិសោធចំនេះដឹង ស្មារតីច្នៃប្រឌិតទំនួលខុសត្រូវរបស់ខ្លួន ទៅមនុស្សផ្សេងទៀតក្នុងទង្វើរពលកម្មជីវិត។

កត្តាចាំបាច់ដែលត្រូវមានភាសា ព្រោះភាសាផ្សារភ្ជាប់ទៅនិងជីវិតសង្គមនឹងមនុស្សដែលជាអ្នក  ពាំនាំភាសា ភាសាក៏ជាអ្នកបំរើ និង ឆ្លុះបញ្ចាំងសង្គម។បើគ្មានភាសាមនុស្សក៏មិនអាចមានផលិតផល គ្មានការវិវត្តជឿនលឿនបានឡើយ។ បើគ្មានសង្គម គឺ គ្មានភាសា ។ បើសង្គមជឿនលឿន គឺភាសាក៏ជឿនលឿនដែរ។